Çevre Politikaları konusunda mali araçların kullanılmasıyla çevre vergileri son dönemde önem kazanmaya başlamıştır. Çevre vergileri ilk olarak “kirleten öder” prensibinin uygulama aracıdır.

“Kirletme vergileri” adıyla bilinmekte olan çevre vergileri, işletme faaliyetleri sonucunda çevreyi kirleten kimselerden alınan telafi edici bir vergidir. Bu verginin uygulamasında, genellikle çevreye daha çok zarar verenden daha yüksek, daha az zarar verenden de daha düşük düzeyde vergi alınması sağlanmaktadır.

OECD tarafından yapılan tanıma göre çevre vergileri, çevre ile ilişkili matrahlar üzerinden alınan, “zorunlu” ve “karşılıksız” ödemeler ile az ya da çok sunulan hizmetin karşılığı biçiminde alınan resim ve harçları ifade etmektedir.

Enerji üretimi, ulaştırma araçları ve hizmetleri, hava ve su emisyonları, ozon delici maddeler, su kirliliği yaratan kaynaklar, atık yönetimi, gürültü kirliliği, su, arazi, toprak, orman ve yaban hayatı, balık stokları gibi çevre ile ilintili bütün ekonomik faaliyetler, çevre vergisinin matrahı içerisinde değerlendirilmektedir.

Türkiye’de kirlilik (atık) vergisi türü olarak alınan Çevre Temizlik Vergisi, çevresel amaçlara hizmet etmektedir.

Kaynaklar:

• https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/332535
• https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/86074#:~:text=%C3%87evre%20vergileri%2C%20%C3%A7evre%20ile%20ili%C5%9Fkili,OECD%2C%202008a%3A%201).