Adolph Wagner, vergilemede esneklik ilkesini “Vergileme, mali ihtiyaçlardaki değişmelere uyabilecek ve diğer finansman kaynaklarından… karşılanamayan masraf açığını kapatabilecek unsurları kapsamalıdır” şeklinde tanımlamıştır.

Vergilemede esneklik ilkesinin varlığını gerekli kılan nedenler; uzun süreli yapısal etkenler ve kısa süreli konjonktürel etkendir. Bu etkenler dolayısıyla kamusal ihtiyaçlarda meydana gelen artışların vergilerle otomatik olarak karşılanması gerekir. Vergilemede esneklik ilkesine göre, belirli vergilerin veya bir bütün olarak vergi finansmanını karşılamaya yetecek kadar esnek olması gerekir.

Ayrıca vergi gelirlerinin ekonomik şartlardaki değişiklikleri yani gerek reel üretim de, gerekse fiyat seviyesinde meydana gelen değişiklikleri yakından izleyebilmesi gerekir. Dolayısıyla uzun süreli yapısal nedenler veya kısa süreli konjonktürel etkenler dolayısıyla meydana gelen kamusal harcamalarındaki artışların, vergiler tarafından otomatik olarak karşılanabilmesi – verginin otomatik esnekliği– önemlidir. Artan kamu harcamalarının mevcut vergilerdeki artışlarla karşılanamaması halinde, vergi oranlarında yapılacak artışlarla hasılatın belli bir düzeye kadar artırılmasının mümkün olduğu durumlarda vergilemede “müdahaleli esneklik” ortaya çıkmaktadır.